İnsan yaşlanınca doğal olarak hafızası da zayıflıyor. Malum 9 Ocak Damla gazetesi için çok önemli gün.
Geçen gün patronumuz Asu?ya gazetenin kaçıncı yaş gününü kutlayacağız diye sordum. Asu düşünmeden 34 cevabını verdi. Tekrar sordum bir yanlışlık olmasın. ?Aman Kenan abi kaç senedir burdasın hala kaç yaşımıza girdiğimizi bilmiyorsun? dedi patron. Vayy be dedim kendi kendime.
1985 yılında Damla gazetesinde muhabir olarak işi başlamıştım. 1986 yılında memurluk sınavını kazandım ve yaklaşık 1 yıl aradan sonra Atilla Gösterişlinin ?Gel gazeteye mizah sayfası hazırla? teklifi ile dönüş yaptım. O gündür bu gündür Damla ailesi içindeyim. Bu güne kadar sayısız isimlerle çalıştım. Hiç biri ile kavga etmedim, hiçbirine yan gözle bakmadım .Gazeteden ayrılan arkadaşlarla görüşüyorum. Bu güne kadar Gazete adını kullanıp ne turnuva yaptım, ne ilan aldım, nede herhangi bir kurumdan torpil yaptırdım.Yemek gazetecisi olmadım, para ile haber yazmadım, kurumların parasıyla tatillere gitmedim. İşim sadece yazı yazmak oldu ve hala yazıyorum. Bu işin okuluna da gitmedim. Hiçbir zaman gazeteciyim demedim, edebiyatçıyım demedim. Ve hala bu sözümün arkasındayım.
EN İYİ GÜNDE VE KÖTÜ GÜNDE
Damla gazetesi bugün 34 yaş gününü kutluyor. Benim gazetedeki 29. yılım. Gazetenin en şaşalı döneminde ve en sıkıntılı dönemlerinde hep vardım. Düzce basının renklenip, yeni gazeteler ortaya çıktığında teklifler aldım. Gitmedim. Sadece Düzce Televizyonu kurulduğunda özel izinle burada çalıştım ve tekrar yuvama döndüm. En kötü günde parasal anlamda tek fedakarlık yapan ben oldum. Artık bu fedakarlığımın mükafatını alma zamanı. Artık telafi zamanı. Umarım bu mesaj gitmesi gereken yere ulaşmıştır. Her sene bu günle ilgili çok şey yazdığım için bugünkü yazımı kısa kesmek istiyorum. Demek Damla gazetesinde çalışmaya başlayalı 29 sene oldu. Zaman su gibi akıp geçiyor derlerdi de inanmazdım. Nice 34 yıllara
